Owkay, 'k heb het al door ... emoday today ... Ik ben moe en dan ben ik wat emotioneel, net alsof je op een rollercoaster zit zo... je weet wel :-) Het ene moment kan ik huilen (vraag me niet waarom) en het andere moment ben ik super happy, beetje op en neer.

Als mijn geweldige vrienden dan nog eens van die toffe "hey, zie hoe leuk wij het hier hebben tijdens het uitgaan" foto's sturen, dan is het hek helemaal van de dam. Bende trutten en idioten, hahahaha!

Anyway, K ben aan het lullen ...

Queenstown!

Dit stadje was vroeger, in de 19de eeuw, één van de vele goudzoekerssteden. Vandaag staat het vooral bekend als dé avonturenstad van Nieuw-Zeeland en een geliefd ski-oord, met als de "The Remarkables" het favoriete skigebied.

Zoals ik reeds eerder vertelde is Queenstown het grote zusje van Wanaka. Hetzelfde maar toch net iets groter, wilder en zotter, maar daarom niet beter (voor mij). Ik vond Wanaka gezelliger, meer laid-back en niet zó toeristisch. Ja ik weet het, ik ben ook een toerist maar toch :-)

Ik heb hier vooral "the citylife" opgeslorpt, een aantal wandelingen gedaan naar o.a. The Queenstown Hills en een paar keer gaan rennen door de Queenstown Gardens, langs het meer naar het volgende dorp. Kwestie van de balans tussen calorieën verslinden en terug kwijt te geraken wat op pijl te houden ...

Ook heb ik een bezoek gebracht aan Arrowtown. Het is een klein en goed bewaard gebleven goud-mijnstadje op een half uurtje rijden van Queenstown. In 1862 ontdekte een groep mijnwerkers goud in de rivier. Na 1865 speelden ook de Chinezen hier een grote rol in de geschiedenis van dit dorp. In het Chinese dorp zie je nog enkele restanten van de huisjes. Het wordt hier ook wel weer overspoeld door busladingen (Aziatische) toeristen waardoor het misschien weer wat weg heeft van de Efteling :-) Soit, het had iets pittoresk, schilderachtige en romantisch met z'n oude authentieke houten huisjes en gebouwen. Ik waande me even terug in de tijd ...

Wat ik ook nog heel graag had willen doen hier maar niet aan ben toegekomen is de Ben Lomond Track. Ergens tussen het dansen, pie's, burgers, pizza's en ijsjes verorberen, en tequila verslinden door begon mijn lichaam het wat te begeven. Ik kreeg hier een waanzinnige migraine-aanval, met alles erop en eraan. Ik heb zowat een hele avond, nacht en dag in m'n bed gelegen ... Zo, dan heb ik die grote 6u durende wandeling/klim niet kunnen doen, maar dan staat hij lekker mee op mijn to-do lijstje voor als ik ooit terugkom naar NZ. Tot later Mr. Ben Lomond!

Ps.: K ben al terug ok hoor. Aan het genieten van een lekker tas koffie en heerlijke blues muziek in m'n oren, tijdens het schrijven van mijn verhaal aan Lake Tekapo :-)

Cheers!

X.