Ondertussen alweer enkele weken geleden bereidde ik me voor op mijn vlucht van Christchurch naar Melbourne. Aangezien het binnenkomen van Nieuw-Zeeland al zo gemakkelijk ging en vlot verliep als het verkeer bij ons rond spitsuur, hield ik mijn hart vast voor het binnengeraken in Australië. Wie naar Border Security kijkt begrijpt mij. Merkwaardig genoeg zat ik met de poepers voor niets. Mijn paspoort even tonen, mijn bagage lag klaar, een stempeltje op mijn "toegangskaart", een kort babbeltje met de douanier over het aftrainen zijn Belgische herder en na hem wat Nederlandse woorden bijgeleerd te hebben, stond ik op de stoep in Melbourne.

Mijn laatste verhaal had ik afgesloten met een "dubbel gevoel", het land verlaten dat toch een stuk van mijn hart gestolen heeft. De laatste weken was ik gewoon aan dorpen en kleine steden en de mooiste natuur die ik tot hiertoe in mijn leven gezien heb. Dus de dag dat ik aankwam in de grote stad Melbourne, ging er net weer een hele andere wereld open. Ik was precies nog nooit in een grootstad geweest en staarde met mijn mond open naar alles om me heen. Zo zie je maar dat alles heel snel went ...

Ik vond Melbourne met zijn leuke wijken, bruisend stadscentrum, vele parken, prachtige botanische tuin, St. Kilda Beach, en mooie haven erg leuk om te verblijven. Misschien hadden de goede koffiebars, lekkere restaurants, coole rooftopbars en de gigantische foodmarket er ook wel iets mee te maken ;-)

In afwachting van de aankomst van 1 van m'n besties heb ik toch heel veel van de stad en zijn omgeving gezien. Er was hier zoveel te zien en te beleven dat de tijd weer vloog. Toen ik hier was, ging er ook de Australian Open door en dat bracht ook wel weer wat extra leven en ambiance met zich mee. Ik had heel graag een matchke willen gaan zien tussen de heersers/heersters van de wereld in de Rod Laver Arena, maar een mooie 350€ vond ik toch net iets te veel. Ze mogen me hier dan wel een flashpacker noemen ipv een backpacker maar zelfs dat vond ik wat overdreven ...

Flashpacker definitie: Je houdt van het avontuur en van de spontaniteit waar het backpacken toe uitnodigt, maar neemt wel graag je iPhone, je laptop en je digitale camera mee. Helaas, dan ben je geen backpacker meer. Nee, volgens de recente definitie behoor je dan tot de flashpackers. Ok dan, haha!

Ook nog met Australia Day was ik in Melbourne. Het is de Nationale Feestdag van Australië en een beetje te vergelijken met Koningsdag in Nederland. Alle hoofdsteden van de staten staan dan op zijn kop. Parades, foodtrucks her en der, tentjes met muziek in de parken, groots vuurwerk in de haven,... iedereen is de straat op en viert feest!

Na een week Melbourne kwam Ann aan. Na 2,5 maand "alleen" rondgetrokken te hebben en enkel in hostels gelogeerd te hebben, keek ik er ook wel naar uit om samen met haar rond te toeren in onze campervan. Na 2 dagen konden we onze pimped-out, chromed-out pussy van gaan ophalen. In ons hoofd was het een megacoole beschilderde bus maar in werkelijkheid was het een van de vele witte busjes die je hier zag rondrijden. Het is het gedacht dat telt ... we hebben hem "gepimped" op onze manier!

Een hartaanval en een duik van onze stoel later waren we onderweg. De eerste reden hiervoor was de extra €€€ die we moesten neertellen voor die verzekering die we dan toch maar genomen hebben. En misschien hadden we toch ook wel een bijstandsverzekering nodig voor als wij 2 meiden ergens in the middle of nowhere met een platte band zouden staan. En wat dacht je van een tolkaart alsook nog een gps ... ?? Dus de volgende 2 dagen was ons antwoord op alles, "wat maakt het uit, we zijn toch verzekerd!"

De tweede reden voor onze hartaanval was dat ik mijn Belgisch rijbewijs niet bij me had (ik dacht dat dus niet nodig te hebben aangezien ik een internationaal rijbewijs heb), en dus ook niet met de van mocht rijden. Aangezien we af en toe eens een regeltje overtreden hebben we dat ook maar even aan onze laars gelapt.

Het eerste en tevens ook het belangrijkste dat je moet weten als je hier een van of auto huurt is dat je links moet rijden en alles dus ook tegenovergesteld is als bij ons. De rest van ons "al doende leert men" verhaal was ook wel hilarisch.

* Als we wilden knipperen met onze lichten om iemand over te laten, spoot de ruitenwisservloeistof.

* Als we wilden pinken om af te slaan, gingen de ruitenwissers op en neer.

* Alles goed afsluiten en wegbergen was de boodschap want anders vloog alles, van kleren tot servies, rugzak en eten door de van.

* Nee, niet zoeken naar de versnellingspook want we reden met een "automatique".

* Het ventilatiesysteem van de van was niet echt optimaal te noemen. Als we iets klaarmaakten, al was het maar een toast, stond er iemand van ons in de aanslag met een handdoek om te wapperen. Anders ging het alarm af dat tot ver te horen was.

Dus na een 2-tal dagen en menig slappe lach momenten kenden we onze van en de verkeersregels en waren we de koninginnen op de weg ...

Onze eerste bestemming was de Great Ocean Road, een ruim 240km aan prachtige vergezichten, parelwitte stranden, haarscherpe bochten en gigantische rotsformaties. De Great Ocean Road is ontstaan na de Eerste Wereldoorlog. Australische soldaten vochten in deze oorlog mee aan de kant van de Engelsen. Als eerbetoon aan de militairen besloot Australië een weg aan te leggen langs de zuidkust van Victoria. Na jarenlang met pikhouwelen en een economische crisis, werd de Great Ocean Road in 1932 voltooid. Deze weg loopt van Torque tot Adelaide. Aangezien het weer ons niet meezat hebben we ongeveer een derde gedaan, tot Port Campbell, en zijn dan teruggedraaid richting Sydney.

Op onze weg hebben we o.a. de 12 apostelen een bezoekje gebracht. Loodrecht rijzen deze kalkstenen rotsblokken op uit de zee en maken de kust nog fotogenieker dan deze al was. Een aantal jaren geleden stortte één van de beroemde 12 Apostelen in en nu zijn er nog maar acht over. Eigenlijk zijn het nooit 12 rotsformaties geweest maar slechts negen. Ze zijn ooit vernoemd naar de 12 Apostelen van Jezus (allé, echt waar??!), hoewel het er nooit 12 geweest zijn. It's all about marketing apparently!

We kwamen s'avonds aan onze eerste uitdaging toe als het een slaapplaats zoeken betrof. Hierbij moet je weten dat het illegaal is om te wildkamperen, wat wil zeggen dat je niet zomaar mag overnachten op openbare plaatsen, parkings, verlaten weggetjes ... meer dan een uur rondrijden op de GOR op zoek naar een slaapplek (1 waar we niet voor wilden betalen ter verduidelijking) hadden we ons toch maar ergens op een kleine verlaten parking gezet. De weg was geëffend voor meerdere overtredingen wat betrof onze slaapplekken. Besparingen na onze verzekerings- en extra toebehoren grap ...

Nadeel is dat je soms wat moet zoeken naar een zo onopvallend mogelijke plaats, voordeel dan weer dat je op unieke locaties kan overnachten. Met zicht op de boten aan de haven, aan het strand bijna met onze voetjes in het zand, in het bos tussen het gekwetter van de vogels, of soms langs een drukke baan omdat dat op onze weg ligt ... het is altijd anders. Om de 4 dagen gemiddeld betalen we voor een plaats op een camping om onze pussywagon terug op te laden.

Op onze weg langs de GOR zijn we een aantal keer gestopt om onze beentjes te strekken. We hebben een wandeling gedaan door een tropisch regenwoud waar we gigantische bomen zagen in verschillende vormen (geef ons een boom en we hebben lol), koala's gespot in een eucalyptusbos, een wandeling langs het strand, even gekuierd door een klein gezellig dorpje, ... om de koala's te kunnen zien speurden we de bomen af maar eigenlijk moesten we maar gewoon zien waar de Aziatische toeristen in drommen bij elkaar stonden met hun camera in de hand en daar was het te doen.

Eens de GOR verlaten en terug voorbij Melbourne gereden waren we op weg naar Sydney. Onze eerste stop hier was Lake Entrance, omdat dit een natuurpark zou zijn met heel veel mooie watervallen. Aangezien het hier al een tijdje niet meer had geregend, waren het enkel nog "vallen", het water daarbij was ver te zoeken Dus dan maar doorgereden de ochtend nadien richting Gipsy Point en Mallakoota, op een half uurtje rijden. Hier hebben we een leuke en afwisselende wandeling gemaakt door een bos, langs het strand en terug door een groot park, en onze eerste kangoeroe gespot! We zeiden eigenlijk nog net tegen elkaar dat we graag kangoeroes zouden willen zien (buiten de half open gereten beestjes langs de weg ... ), het werd wel tijd na meer dan een week Australië. Dan plots, tijdens ons getetter, viel onze mond open want daar stond een kangoeroe op 20 meter van ons. Ik dacht eerst dat het een standbeeld was, zo stil stond dat beest. Ik denk dat die even hard verschoot van ons als wij van hem. 2 stappen verder waren er nog 2. Dus wij super blij verder gewandeld en toen zagen we dat we gewoon in kangoeroewalhalla beland waren. Er zaten daar een stuk of 20 bij elkaar. Onze dag kon niet meer stuk :-)

Nadien nog een kleine tussenstop aan Jervis Bay, een strand met spierwit zand en een heldere zee. Hier lagen we rustig op het gras toen we ineens een aantal Aziaten (hoe kan het ook anders) met hun fototoestel zagen passeren en wild gebaren maakten naar elkaar. We dachten eerst dat ze een kangoeroe gezien hadden maar niets was minder waar. Daar lag een megavaraan een kangoeroe op te peuzelen. Ongelooflijk!

Voor we Sydney binnenreden zijn we nog een klein stukje inland gereden om het gigantische Blue Mountains National Park een bezoek te brengen. Toen we aankwamen zagen we niets, het was zo bewolkt en mistig. We zijn even een koffie gaan drinken in Katoomba zelf, het stadje aan de voet van het NP, en langs de toeristische infodesk aan de ingang van het park zelf om wat informatie te verzamelen over de mogelijke wandelingen. Toen we 10 minuten later buitenkwamen was het raar maar waar helemaal opgeklaard! We zagen de beroemde 3 Sisters! We hebben een klein vreugdedansje gedaan, zoals we dat zo goed kunnen :-)

De Blue Mountains liggen op ongeveer 2 uur rijden van Sydney en maken deel uit van de Great Dividing Range, de bergketen die langs de hele oostkust van Australië van noord naar zuid loopt. Dit fantastische natuurgebied, dat in 1959 uitgeroepen is tot nationaal park, staat niet voor niets op de werelderfgoedlijst. In dit gebied vindt je diepe ravijnen en steile rotswanden, watervallen, regenwouden en veel eucalyptus-bossen. De Blue Mountains heeft zijn naam te danken aan de eucalyptusbossen, waarvan de bomen een olieachtige substantie afscheiden die in het zonlicht de lucht een blauwe schijn geven. Dus hoe warmer, hoe blauwer ... Vie's logica. Tijdens onze wandeling hadden we een magnifiek uitzicht over de omgeving wanneer we op één van de vele uitkijkpunten in de Blue Mountains stonden. We hebben een wandeling van ongeveer 4 uur gedaan. Het begon met 900 trappen naar beneden, de slimmeriken onder ons weten ook dat als je die trappen naar beneden gaat, je ooit ook ergens terug 900 trappen naar boven moet. K heb genoeg gezegd zeker?? Deze work-out telde voor 3 dagen

Onze eerste week zat er alweer op... goed voor een hele hoop leuke herinneringen, vele hilarische momenten en gebeurtenissen en menig lachen, gieren en brulmomenten. Alsook werd er een nieuwe woordenschat ontwikkeld en spreuken ontstaan die enkel wij begrijpen (en waarschijnlijk ook alleen wij grappig vinden haha!)

De foto's volgen later, bij een ander "wifimomentje"

Dikke kus!

AussieVie X.