Met een tas vol gezond eten, een beetje detoxen na een 10-tal dagen stadsleven kan geen kwaad, en mijn rugzak vol goede hoop leidt mijn weg me verder tot Mount Cook. (In het Maori: Aoraki, wat betekent "de berg die de wolken pakt"). Met die goede hoop heb ik het dan vooral over het hebben van een beetje mooi weer. Hoop doet leven zeggen ze ... Nu, in mijn geval was dat eerder een grap en een illusie denk ik dan. Hier mocht ik, voor de zoveelste keer, horen wat voor een slechte en vreemde zomer het wel niet is. Zo, hier zitten we dan aan de voet van de hoogste berg van NZ en een gebied waar best wel wat mooie wandeling gemaakt kunnen worden... Wie me kent weet dat ik het daar niet zomaar bij laat natuurlijk :-)

Na meerdere wandelpogingen die op niet meer uitdraaiden dan na een half uur te moeten terugkeren dacht ik dat het geluk dan toch aan mijn zijde stond. De hemel trok open en het zonnetje brak door! Snel mijn schoenen, die nog wat nat waren van die ochtend, en mijn jas aan en ik repte me naar buiten, vol goede moed ... Na anderhalf uur begon het te regenen en goed te waaien. Nog een half uur later viel het water met bakken uit de lucht en moesten we rukwinden van 70km/uur trotseren. Ik vond het toen nog wel grappig omdat we letterlijk van de kleine bruggetjes waaiden. Koppig als ik ben toch nog doorgewandeld ... Man-ne-kes! Heb ik me dat nadien even beklaagd! 2 uur later kwam ik verkleumd van de kou, nat tot op m'n onderbroek (allé ja, wat je een onderbroek kan noemen ten minste haha) en met een plas water in m'n schoenen terug aan in de lodge. Die vastberaden- en koppigheid, ik zal het nooit leren :-)

Een dag later werd trouwens het noodsein gegeven wegens de storm en werden we sterk aangeraden binnen te blijven. Tot zover mijn "hoop doet leven" :-)

Omdat het weer me hier dus niet mee zat heb ik ook best wat tijd gespendeerd in het Sir Edmund Hillary Museum en Planetarium. Hier toonden ze best interessante documentaires en films over de Melkweg en het sterrenstelsel, de "black holes", het plaatselijke rescueteam, en over de man die Mount Cook en omgeving als zijn oefenterrein zag alvorens hij de Mount Everest beklom. Deze man was Edmund Hillary. Niet alleen heeft hij als eerste de top van de hoogste berg in de Himalaya (en ter wereld) bereikt, ook heeft hij vele projecten gerealiseerd in Nepal. Projecten zoals het bouwen van scholen en een ziekenhuis, het aanleggen van een vliegveld, ... Tot op vandaag wordt hij hier nog beschouwd als een held.

Tot zover Mt. Cook, na 3 dagen had ik het hier wel gezien.

Na een mooie rit door de bergen en langs het blauwste meer dat ik ooit heb gezien, Lake Pukaki, kwam ik aan in Tekapo. Een klein plaatsje met nog zo een uitzonderlijk helder blauw meer. Het zonnetje scheen hier lekker en ik heb mijn wandelhartje terug kunnen ophalen. Een stevige klim van een uur tot de top van Mount John en nadien de wandeling en afdaling terug langs het meer. Heer-lijk!

PS.: na 4 dagen en menig schoendroogpogingen met de haardroger later waren mijn wandelschoenen nog steeds niet droog :-)

Zo, vandaag aangekomen in mijn laatste stop alvorens ik NZ verlaat en naar Australië vlieg - Christchurch.

Nieuw-Zeeland verlaat ... :-(

Tot snel, voor mijn laatste Kiwi-verhaal!

Kiss.