Gili Trawangan - Bali Part II

Als je het vorige verhaal gelezen hebt, dan weet je ook hoe mijn eerste dag op Gili T. eruit zag. Naast de zonsondergang te hebben gezien vanuit mijn beanbag, heb ik er niet veel meer over te vertellen :-)

Gili T. is 1 van de 3 Gili-eilanden, samen met Gili Meno en Gili Air. Gili T. is het grootste en staat vooral bekend om zijn vele restaurants, bars en danscafés, kortom het feesteiland. Dat feesten heb ik even lekker aan mij laten voorbij gaan, voor alle duidelijkheid. Ik heb dit eiland vooral gekozen omdat ik een beetje bang was dat de andere iets te rustig zouden zijn. De andere 2 worden vooral bezocht door honeymooners (maybe, one day) en verliefde koppeltjes. Daar had ik geen nood aan :-) Op geen enkele van de 3 eilanden zijn gemotoriseerde voertuigen toegelaten. De enige mogelijkheid om je hier te verplaatsen is te voet, met de fiets of met paard en kar. Lekker terug in de tijd :-)

Het waren 2 heerlijke dagen. Rustig. Ik heb hier menig uurtjes gespendeerd in de vele healthy foodbars en aan het strand, met een cocktail voor mijn neus. Een beetje gesocialized met de toeristen en locals. De laatste dag was gevuld met in de voormiddag een snorkeltrip langs de eilanden. Ik heb de meest kleurrijke vissen gezien, in alle vormen en maten, en met zeeschildpadden gezwommen! Enfin, zij zwommen, ik ging erachteraan en zij zwommen weg. Zoiets was het ongeveer :-) In de namiddag heb ik hier een beetje rondgetoerd met de fiets. Met een grote glimlach op mijn gezicht, al wuivend naar de mensen aan het werk en de passanten. Zij moesten vast denken dat ik nog aan de "mushrooms" zat :-) Dat was het niet, het was gewoon "pure happiness"! Iedereen is hier zo vriendelijk, je wordt begroet en ze komen graag een babbeltje slaan. Ongelooflijke mensen!

Nadien waren mijn laatste 3 dagen aangebroken op Bali. 1 in Sanur, vooral omdat ik die dag geen zin had om nog te ver te moeten rijden en om nog 1 keer de zonsopkomst te zien (ik had gelezen dat het hier best mooi was). De laatste 2 nachten waren voorbehouden voor Echo Beach, in Canggu. In dit surfersparadijs had ik een fancy resortje geboekt, om in "schoonheid" af te sluiten (alsof de laatste maanden nog niet mooi genoeg waren). Je raadt nooit waar ik de voorlaatste dag nog terug naartoe gegaan ben. Naar Seminyak, of all places! De plaats dat ik als eerste had bezocht na aankomst in Indo, en waar ik zo snel mogelijk weg wilde. Maar ik had nog souveniers nodig. En een extra handbagage om al die souveniers te kunnen meebrengen (écht!). En een nieuwe Balinese broek. Dezelfde maar zonder scheuren hahaha!

Na 2 weken Indonesië was het tijd om terug naar Sydney te gaan, om van daaruit een dag later mijn vlucht naar huis te nemen. Vandaag dus. Binnen 4 uurtjes ...

Ik heb de voorbij 4 maanden toch ook een aantal zaken gemist en ik kijk er bij deze naar uit om:

- mijn tanden te poetsen met mijn elektrische tandenborstel

- in mijn waanzinnig, overdreven heerlijk bed te slapen

- een lekker potje te koken in mijn eigen keuken

- naar de kapper te gaan

- verse bloemen te zien op mijn aanrecht

- te knuffelen met mijn dikke kat

- een film te zien, languit in de zetel (al moet ik eerst terug een tv kopen, bedenk ik me)

- protjes te laten zonder erbij te moeten nadenken of er iemand bij mij op de kamer ligt (nee, grapje) (of nee, toch niet) ;-)

- mijn was te doen met warm water en heerlijk fris naar bloemetjes ruikend wasmiddel

- terug te gaan trainen

Maar waar ik het meeste naar uitkijk, en waarbij al het bovenste in het niets valt, is om mijn lieve vrienden en familie terug te zien. Alle mensen die in mijn hart zitten, groot en klein. Jong en oud.

Bij deze zit ik aan het einde van mijn verhaal, klaar om naar huis te gaan (of misschien ook niet, gezien de vele tranen die ik vandaag al gelaten heb). Tijden van komen en tijden van gaan. Happy endings and new beginnings.

Ik heb een prachtige tijd gehad en zou het zo opnieuw doen. 4 maanden gevuld met nieuwe ervaringen en ontdekkingen. Ik zou er nog zoveel over kunnen vertellen, over wat het voor mij betekend heeft, maar ik ga het hierbij laten. Woorden schieten te kort ... ik neem het mee in mijn hart.

Dank je wel. Thanks. Terima Kasih.

Tot snel.

Vie.

Bali Part I en Lombok

Gili T. 7u15. Sippin' a long black coffee after a beautiful sunrise. What else do we need :-)

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat mijn eerste indruk van Bali niet zo positief was. Iemand die ik had leren kennen in NZ zei me dat ik na aankomst zeker naar Seminyak moest gaan, een badplaats in het Zuid- Westen. De Balinese chaos overviel me, de straten waren vuil, stoffig en overladen met puin. Langs de weg stonden armoedige constructies die elk moment leken in te storten. Nog niet gesproken over de ratten die hier gezellig over straat liepen. Seminyak zelf was zo toeristisch en elke 20 meter stond er iemand aan je kleren te trekken om zijn waar te verkopen, van scooters tot massages, kleding, fruit, armbandjes, ...

Het was mede de combinatie van mijn verwachtingen van Bali en de overgang van de Westerse levenswijze naar de levenswijze van het Oosten denk ik. Dat noemen ze dan een "cultuurschok".

Na 2 nachten was ik blij Seminyak te verlaten en richting Ubud te trekken. Onderweg naar Ubud, in mijn ubertje, heb ik mijn ogen uitgekeken en mijn hart vastgehouden. De belangrijkste regel in het verkeer hier is: er zijn geen verkeersregels :-) Van 2 rijvakken worden er gezellig 3 of 4 gemaakt, dus de witte lijnen op de grond zijn volledig overbodig. Dit geldt ook voor de verkeerslichten, want die worden genegeerd. Hoezo, een rond punt enkel richting?? De claxon wordt hier geduchtig gebruikt, voor alles ... wil je voorbij steken, wil je dat iemand sneller gaat rijden, nader je een kruispunt, ... een prachtig orkest van getoeter.

Na een 2-tal dagen was ik gewoon aan de chaos in de straten. Ook Ubud beviel me veel beter dan Seminyak. Het was hier nog steeds toeristisch druk maar er heerste een gezelligere sfeer. De mensen waren veel vriendelijker, desondanks ik nog van alle kanten "ma'aam masjaaasj", "need transport", "ma'am coconut or pineapple maybiiieeeee", "sarooooong, special price for you" hoorde :-) Hier heb ik 4 nachten verbleven.

De eerste dag wat rondgewandeld in het dorp (en natuurlijk 3 keer verkeerd gelopen). Voor de volgende dag had ik een fietstocht met een gids geboekt. We waren in een groepje van 4 en het was een ongelooflijk leuke, mooie en leerrijke dag. Hier heb ik Bali gezien en was ik weg van de "grote dorpen" en toerisme. Gefietst langs de mooiste rijstvelden, door kleine dorpjes, naar de vulkaan Batur, een koffie- en theedegustatie op 1 van de nabij gelegen plantages (inclusief de civet- of Luwakkoffie) en afgesloten met een lekkere lunch in het huis van de gids, bereid door zijn familie. Heerlijk om ondergedompeld te worden in de lokale Balinese manier van leven en hun cultuur. Verder heb ik het apenbos bezocht (de venijnige deugenieten), een yogales meegedaan, de vele kleine winkeltjes bezocht, genoten van de overheerlijke Indonesische keuken (best gezond, viel dat even mee). De laatste dag heb ik ook de "Campuhan Ridgewalk" gedaan. Een korte wandeling van 5km langs smalle straatjes, rijstvelden en een tempel (Bali, het land van de duizend tempels). De wandeling kwam uit op een leuke bar "Karsa", waar ik volgens Mr. Tripadvisor zeker een bezoekje moest brengen. Naast de lekkere vruchtensappen hadden ze hier ook een prachtige spa die de echte Balinese sfeer uitstraalde. Ik heb mezelf dan maar beloond met een massage. Gewoon, omdat het een mooie dag was en ik het verdiend had :-) De avond afgesloten in een klein familierestaurantje, of Warung zoals ze hier zeggen, tussen de rijstvelden. Het was even zoeken voor ik het gevonden had maar het was zeker de moeite waard. Heel lekker Indonesisch eten, puur en simpel, in een prachtige setting. Thanks Sweet Orange Warung!

Na Ubud was het tijd om even afscheid te nemen van Bali en naar Lombok te trekken. 1,5u in de taxi (wat me welgeteld 15€ gekost heeft) en een kleine 2 uur op de boot.

Lombok, where the magic happened!

Dit was Indonesië. Dit was wat ik ook wilde zien. Hier is het helemaal niet zo toeristisch als Bali en heb ik echt genoten van de lokale sfeer. Wat ik hier heb gezien was puur, met de schoonheid ervan aan de ene kant en de tristesse aan de andere kant. De mensen zijn hier zo aardig. Ze zijn gelukkig met wat ze hebben, en geloof mij, dat is niet veel ... Het is mooi om te zien dat het leven zo simpel kan zijn. Aan de andere kant is het best schokkend voor mij, de Westerse voor wie zoveel zo vanzelfsprekend lijkt, om te zien hoe ze wonen en met hoe weinig ze moeten overleven, en toch met een lach de dag doorkomen. Het zijn lessen ...

Voor Indo had ik eigenlijk weinig tot niets gepland. Gewoon zien hoe de dag komt en waar ik zin in heb. Go with the flow! Ik ben hier dan ook wat langer blijven plakken. Omdat ik hier tot rust kwam en ook omdat ik hier de eerste dag 3 geweldige mensen heb ontmoet. Een Australisch koppel, aan het begin van hun rondreis van een jaar, een een Canadees op zijn 3 weken durende vakantie. We hebben 3 dagen zo goed als samen doorgebracht. De eerste nacht was eentje om in de boeken te schrijven. Een erg leuke avond in de lokale surfbar. Er kwam een bandje reggaemuziek spelen en de dansbeentjes werden nog eens uitgetest. Yep, ze konden het nog :-) We hadden ook 2 dagen een scooter gehuurd, waarmee we vooral langs de kust gecruised hebben. De eerste dag richting Gerupuk, vooral bekend onder de surfers. Je wordt met een boot naar de golven gebracht (hier is geen strand), waar je dan een uurtje of 2 in het water ligt te peddelen wachtend op de goede golf. Heer-lijk! Én goed voor die armspieren :-) De 2de dag richting de andere kant van Lombok en daar wat strandjes opgezocht. Ook 2 avonden op rij een prachtige zonsondergang meegepikt.

Als ik zei dat de eerste nacht eentje was om in de boeken te schrijven, dan verdient de laatste avond een eigen pagina en een eervolle vermelding :-) Ik weet niet of uitgaan op de lokale rijstwijn en het uittesten van de "Lombok Happy Mushroom" mijn idee was (waarschijnlijk wel), maar het was zeker een avond om nooit meer te vergeten. "No try, no fly" zeggen ze dan. Ik had een mooie Balinese broek aan. De dag nadien merkte ik dat ze helemaal gescheurd was achteraan. Vraag me niet hoe, noch waar of wanneer hahaha! De trip nadien in de shuttle naar de haven (1,5u) en de boot naar Gili (40minuten) was er ook 1 om nooit meer te vergeten. Lang geleden dat ik zo ziek geweest ben, jeezes! De helft van mijn eerste dag op Gili T. heb ik dan ook doorgebracht in bed, met de airco op full power en de nodige anti-katerpillen bij de hand ... Memories :-)

Ik heb ervan genoten. Het was prachtig. Heerlijk. Mooi. Puur. En alweer prachtige mensen ontmoet waarvan ik hoop ze ooit weer eens te zien.

"Wat heb ik geleerd de voorbije dagen" (lang geleden dat ik dit nog geschreven heb, bedenk ik me nu)

- er passen 4 mensen op een scooter, een koppel met hun 2 kinderen. (Serieus!)

- Bali is het enige Indonesische land waar het Hindoeïsme als geloof heerst, de rest is Moslim.

- ze volgen hier dan ook het kastensysteem. Je hebt 4 kasten, van arbeidersklasse tot priesters en heiligen. Je wordt geboren in de klasse van je ouders. Als man kan je nooit van klasse veranderen, hoe goed je studies ook mogen zijn of hoeveel geld je ook verdient. Enkel als vrouw kan je klasse wijzigen, omdat je de kaste van je echtgenoot volgt.

- nog in vele families wordt de huwelijkspartner uitgekozen door de ouders.

- als het jongste kind huwt, blijven ze toch bij de ouders inwonen om voor hen te zorgen.

- van het planten van een rijstplantje tot het oogsten van de rijst, duurt het ongeveer 3 a 4 maanden.

- ze eten hier rijst als ontbijt, middagmaal en avondmaal. Het is voor hen de goedkoopste en dan ook grootste voedingsbron.

- de civetkatkoffie is zo speciaal (en best heel duur) door zijn productieproces. De kat eet de bessen. Het vruchtvlees wordt verteerd maar de pitten blijven intact en passeren langs de maag en het darmkanaal. Nadien worden ze uitgepoept, gewassen en van hun schil ontdaan. Lekker geroosterd en gemalen tot koffie. De plaatselijke kat-poo-chino :-) Heel lekker. Wie eens wil proeven is welkom ten huize Vie!

- wie goed doet, goed ontmoet. Je krijgt wat je geeft.

De foto's volgen hopelijk vanavond of morgen.

Later peeps!

Kus.

Van Sydney naar Brisbane

2 dagen nadat mijn lieve vriendin vertrokken is en ik net een heerlijke sushi plateau verorberd heb aan de rooftopbar van m'n hostel bedenk ik me dat ik maar eens aan mijn verhaal "van Sydney naar Brisbane" moest beginnen.

Eerst moet ik nog even wat rechtzetten. Het varaan-kangoeroe duel was niet in Jervis Bay maar ergens aan een strand in Batemans Bay. Zo, dat rechtgezet zijnde kan ik terug slapen :-)

Dus de volgende grootstad op onze weg was Sydney, de grootste stad van Australië en de hoofdstad van New South Wales. Hier hebben we 2 dagen gespendeerd, waarvan 1 op Bondi Beach. Die vleeskeuring konden we niet aan ons laten voorbij gaan, natuurlijk... naast die vleeskeuring was het hier ook nog wel gezellig vertoeven.

Aangezien er best wel wat te doen en zien is in Sydney hebben we er een lekker lange dag van gemaakt. Deze 2 Belgische iconen hebben de 2 grootste iconen van Sydney gezien, nl The Harbour Bridge en The Opera House. Alsook door Sydney centrum gekuierd, de leuke wijke The Rocks gepasseerd en langs de haven en door de botanische tuinen gewandeld. Ik had de tip gekregen om, als we tickets konden bemachtigen, een film mee te pikken in de St. George Open Air Cinema, gelegen in het puntje van de botanische tuin en met een prachtig zicht op voornoemde iconen. Nee, niet de Belgische ... ;-)

We hebben hier lekker gegeten en gedronken, nadat Ann de halve stad heeft doorkruist op zoek naar een lekkere afhaalmaaltijd (en toppunt van al was dat je hier best wel wat eetgelegenheden had op het domein zelf. Goede research van ons haha!), genoten van een mooie zonsondergang, en een leuke film gezien in een prachtige setting. Nadien wilden we eigenlijk nog gaan dansen, maar het is een dansje in ons bed geworden ... we waren stikkapot!

De dag nadien dus naar het wereldbekende Bondi Beach en zo doorgereden naar Summer Bay. Jawel, dé Summer Bay van Home and Away! Je hebt fans, die hard fans en dan Ann nog ;-) dus ik kon er niet omheen, we moesten naar SB. Het was geen straf hoor, het was een leuk en gezellig dorpje met een mooi strand waar we voor de eerste keer gaan surfen zijn. De volgende morgen zijn we doorgereden naar Byron Bay, nadat we een lekker ontbijt verorberd hadden in The Boathouse aka The Diner (jawel, ook uit Home and Away) en onze beentjes even gestrekt hadden en naar de lichttoren (uhu, Home and Away materials) gewandeld waren.

Aangezien Byron toch een stukje verder rijden was dan gedacht, hebben we een slaapstop gehouden in Coff's Harbour. Het was weer even een zoektocht naar een zo beschut mogelijk illegale slaapplaats :-), maar we werden beloond. Midden in de nacht hield mijn blaas het niet meer en moest ik zonodig ook nog even gaan wildplassen. Ik keek naar boven en zag een prachtig fonkelende sterrenhemel. Dit in combinatie met de geur van de zee, het geluid van de brekende golven en mijn voetjes in het zand maakte dat ik weer even stil werd ... en heel dankbaar ... na 10 minuten kwam een ongeruste Ann me zoeken en daar zaten we dan in het midden van de nacht, te genieten van het uitzicht en elkaars gezelschap, met elke onze gedachten.

De dag nadien aangekomen in Byron dachten we nog eens te kunnen gaan surfen. Was dat even een teleurstelling! De man verwittigde ons of ... al sinds weken niet meer zo'n hoge golven ... wij dachten, yeah right. Whatever. Onze grote mond werd snel gesnoerd eens in het water. Na 3 X mijn broek te zijn kwijtgespeeld, 4 borrels binnen gehad te hebben en een verwoede poging om gered te worden door een Australian stud zijn we maar terug uit het water gekomen. Tot zover het surfen in byron! Haha! We hebben het dan maar lekker rustig gehouden de rest van ons verblijf hier. Rondgeslenterd in het bohemian dorpje met z'n vintage winkeltjes, wat biertjes gaan kopen bij de plaatselijke en meest hilarische drankenhandelaar ever (volgens mij dronk die zijn voorraad lekker zelf op) fish and chips on the go en lekker gaan opeten aan het strand, al loerend naar de ervaren surfers. Sweet!

Hier in Byron hebben we ook onze trip geboekt naar Fraser Island, en 2 dagen later vertrokken we vanuit Noosa met een groep naar het grootste zandeiland ter wereld.

Op dit eiland mag/kan je alleen rondrijden met een 4x4. Dus zo gezegd, zo gedaan ... het was een zalig weekend! Gevuld met al het prachtigs dat dit eiland te bieden had. Van creken tot meren, een wandeling door het regenwoud (het enige ter wereld dat groeit op zand), een aangespoeld scheepswrak, de locale wilde hond aka dingo, de prachtige stranden waar we over raceten tegen 80km per uur... het was een supertoffe groep en de zaterdagavond hebben we er onze eigen full moon beach party van gemaakt. Muziek op, drank en gitaar erbij, dansen en spelletjes spelen, even met de beentjes in het water (niet te ver want we werden gewaarschuwd voor de vele haaien die hier zitten), ... het was zo'n avond die eeuwig mocht blijven duren. De dag nadien terug richting de veerboot, na een wilde en avontuurlijke rit waarbij we (correctie, de andere auto) vast kwam te zitten in het diepe, losse zand.

Eigenlijk zouden we langer blijven in Noosa maar we zijn toch vroeger doorgereden naar Brisbane, samen met nog 2 andere mensen die we hadden leren kennen tijdens ons weekend. We zouden terug afspreken om te gaan dansen. Na een tijdje op zoek te zijn geweest naar een leuke bar, echt het merendeel van het volk dat hier rondliep was zo dronken als maar zijn kon, vonden we ons ding in The Soul Clap. Een leuke keet waar ze binnen techno draaiden en buiten ook nog een grote plaats was met een bar en een dj die het beste van zichzelf gaf met wat goede oldschool r&b. Dat is ook wat wij gedaan hebben, het beste van onszelf gegeven :-) De bar sloot om 4u (wat een uur is dat nu?!) en we moesten vertrekken (natuurlijk wilde ik nog niet naar huis) ... Anyway, met genoeg drank in ons lijf (correctie, mijn lijf) en vermoeide beentjes van onze waanzinnige dansmoves zijn we maar afgedruipt en op zoek gegaan naar een slaapplaats. Bij deze, bedankt Ann. Nogmaals. I owe you. No further comment. ;-)

Dus onze laatste gezamenlijke bestemming was Brisbane. De stad waar heel veel mensen nogal neerbuigend over deden en afschilderden als "niet veel te zien daar" vond ik heerlijk. Deze stad bestaat uit verschillende wijken, die zo hun eigen kenmerken en troeven hebben. Fortitude Valley - when the sun goes away, the Valley comes out to play, centrum met z'n vele winkels, Southbank - de thuishaven van het Museum of Modern Art, het theater, het congrescentrum en de lekker chille Parkland Beach zone, een zwem - en strandparadijs in het midden van deze wijk, en de laatste wijk die ik ontdekt heb, West End - met zijn hippe bars en foodmarket. Hier heb ik de eerste keer Roemeens gegeten (overheerlijk) en afgesloten met een Turk dessert (ook overheerlijk). Het waren 2 van die typische en ongelooflijk lieve en schattige mamatjes dat ik niet kon weigeren (uhu, I know, elke reden is goed genoeg) :-)

Zo. Dat was Australië alweer ...

Ondertussen ben ik aangekomen op Bali en morgen vertrek ik alweer naar mijn tweede dorpje, Ubud! (Hier heb ik stiekem een resort geboekt, sssst)

To be continued ...

Later!

Kus van Miss Indo.

Van Melbourne naar Sydney

Ondertussen alweer enkele weken geleden bereidde ik me voor op mijn vlucht van Christchurch naar Melbourne. Aangezien het binnenkomen van Nieuw-Zeeland al zo gemakkelijk ging en vlot verliep als het verkeer bij ons rond spitsuur, hield ik mijn hart vast voor het binnengeraken in Australië. Wie naar Border Security kijkt begrijpt mij. Merkwaardig genoeg zat ik met de poepers voor niets. Mijn paspoort even tonen, mijn bagage lag klaar, een stempeltje op mijn "toegangskaart", een kort babbeltje met de douanier over het aftrainen zijn Belgische herder en na hem wat Nederlandse woorden bijgeleerd te hebben, stond ik op de stoep in Melbourne.

Mijn laatste verhaal had ik afgesloten met een "dubbel gevoel", het land verlaten dat toch een stuk van mijn hart gestolen heeft. De laatste weken was ik gewoon aan dorpen en kleine steden en de mooiste natuur die ik tot hiertoe in mijn leven gezien heb. Dus de dag dat ik aankwam in de grote stad Melbourne, ging er net weer een hele andere wereld open. Ik was precies nog nooit in een grootstad geweest en staarde met mijn mond open naar alles om me heen. Zo zie je maar dat alles heel snel went ...

Ik vond Melbourne met zijn leuke wijken, bruisend stadscentrum, vele parken, prachtige botanische tuin, St. Kilda Beach, en mooie haven erg leuk om te verblijven. Misschien hadden de goede koffiebars, lekkere restaurants, coole rooftopbars en de gigantische foodmarket er ook wel iets mee te maken ;-)

In afwachting van de aankomst van 1 van m'n besties heb ik toch heel veel van de stad en zijn omgeving gezien. Er was hier zoveel te zien en te beleven dat de tijd weer vloog. Toen ik hier was, ging er ook de Australian Open door en dat bracht ook wel weer wat extra leven en ambiance met zich mee. Ik had heel graag een matchke willen gaan zien tussen de heersers/heersters van de wereld in de Rod Laver Arena, maar een mooie 350€ vond ik toch net iets te veel. Ze mogen me hier dan wel een flashpacker noemen ipv een backpacker maar zelfs dat vond ik wat overdreven ...

Flashpacker definitie: Je houdt van het avontuur en van de spontaniteit waar het backpacken toe uitnodigt, maar neemt wel graag je iPhone, je laptop en je digitale camera mee. Helaas, dan ben je geen backpacker meer. Nee, volgens de recente definitie behoor je dan tot de flashpackers. Ok dan, haha!

Ook nog met Australia Day was ik in Melbourne. Het is de Nationale Feestdag van Australië en een beetje te vergelijken met Koningsdag in Nederland. Alle hoofdsteden van de staten staan dan op zijn kop. Parades, foodtrucks her en der, tentjes met muziek in de parken, groots vuurwerk in de haven,... iedereen is de straat op en viert feest!

Na een week Melbourne kwam Ann aan. Na 2,5 maand "alleen" rondgetrokken te hebben en enkel in hostels gelogeerd te hebben, keek ik er ook wel naar uit om samen met haar rond te toeren in onze campervan. Na 2 dagen konden we onze pimped-out, chromed-out pussy van gaan ophalen. In ons hoofd was het een megacoole beschilderde bus maar in werkelijkheid was het een van de vele witte busjes die je hier zag rondrijden. Het is het gedacht dat telt ... we hebben hem "gepimped" op onze manier!

Een hartaanval en een duik van onze stoel later waren we onderweg. De eerste reden hiervoor was de extra €€€ die we moesten neertellen voor die verzekering die we dan toch maar genomen hebben. En misschien hadden we toch ook wel een bijstandsverzekering nodig voor als wij 2 meiden ergens in the middle of nowhere met een platte band zouden staan. En wat dacht je van een tolkaart alsook nog een gps ... ?? Dus de volgende 2 dagen was ons antwoord op alles, "wat maakt het uit, we zijn toch verzekerd!"

De tweede reden voor onze hartaanval was dat ik mijn Belgisch rijbewijs niet bij me had (ik dacht dat dus niet nodig te hebben aangezien ik een internationaal rijbewijs heb), en dus ook niet met de van mocht rijden. Aangezien we af en toe eens een regeltje overtreden hebben we dat ook maar even aan onze laars gelapt.

Het eerste en tevens ook het belangrijkste dat je moet weten als je hier een van of auto huurt is dat je links moet rijden en alles dus ook tegenovergesteld is als bij ons. De rest van ons "al doende leert men" verhaal was ook wel hilarisch.

* Als we wilden knipperen met onze lichten om iemand over te laten, spoot de ruitenwisservloeistof.

* Als we wilden pinken om af te slaan, gingen de ruitenwissers op en neer.

* Alles goed afsluiten en wegbergen was de boodschap want anders vloog alles, van kleren tot servies, rugzak en eten door de van.

* Nee, niet zoeken naar de versnellingspook want we reden met een "automatique".

* Het ventilatiesysteem van de van was niet echt optimaal te noemen. Als we iets klaarmaakten, al was het maar een toast, stond er iemand van ons in de aanslag met een handdoek om te wapperen. Anders ging het alarm af dat tot ver te horen was.

Dus na een 2-tal dagen en menig slappe lach momenten kenden we onze van en de verkeersregels en waren we de koninginnen op de weg ...

Onze eerste bestemming was de Great Ocean Road, een ruim 240km aan prachtige vergezichten, parelwitte stranden, haarscherpe bochten en gigantische rotsformaties. De Great Ocean Road is ontstaan na de Eerste Wereldoorlog. Australische soldaten vochten in deze oorlog mee aan de kant van de Engelsen. Als eerbetoon aan de militairen besloot Australië een weg aan te leggen langs de zuidkust van Victoria. Na jarenlang met pikhouwelen en een economische crisis, werd de Great Ocean Road in 1932 voltooid. Deze weg loopt van Torque tot Adelaide. Aangezien het weer ons niet meezat hebben we ongeveer een derde gedaan, tot Port Campbell, en zijn dan teruggedraaid richting Sydney.

Op onze weg hebben we o.a. de 12 apostelen een bezoekje gebracht. Loodrecht rijzen deze kalkstenen rotsblokken op uit de zee en maken de kust nog fotogenieker dan deze al was. Een aantal jaren geleden stortte één van de beroemde 12 Apostelen in en nu zijn er nog maar acht over. Eigenlijk zijn het nooit 12 rotsformaties geweest maar slechts negen. Ze zijn ooit vernoemd naar de 12 Apostelen van Jezus (allé, echt waar??!), hoewel het er nooit 12 geweest zijn. It's all about marketing apparently!

We kwamen s'avonds aan onze eerste uitdaging toe als het een slaapplaats zoeken betrof. Hierbij moet je weten dat het illegaal is om te wildkamperen, wat wil zeggen dat je niet zomaar mag overnachten op openbare plaatsen, parkings, verlaten weggetjes ... meer dan een uur rondrijden op de GOR op zoek naar een slaapplek (1 waar we niet voor wilden betalen ter verduidelijking) hadden we ons toch maar ergens op een kleine verlaten parking gezet. De weg was geëffend voor meerdere overtredingen wat betrof onze slaapplekken. Besparingen na onze verzekerings- en extra toebehoren grap ...

Nadeel is dat je soms wat moet zoeken naar een zo onopvallend mogelijke plaats, voordeel dan weer dat je op unieke locaties kan overnachten. Met zicht op de boten aan de haven, aan het strand bijna met onze voetjes in het zand, in het bos tussen het gekwetter van de vogels, of soms langs een drukke baan omdat dat op onze weg ligt ... het is altijd anders. Om de 4 dagen gemiddeld betalen we voor een plaats op een camping om onze pussywagon terug op te laden.

Op onze weg langs de GOR zijn we een aantal keer gestopt om onze beentjes te strekken. We hebben een wandeling gedaan door een tropisch regenwoud waar we gigantische bomen zagen in verschillende vormen (geef ons een boom en we hebben lol), koala's gespot in een eucalyptusbos, een wandeling langs het strand, even gekuierd door een klein gezellig dorpje, ... om de koala's te kunnen zien speurden we de bomen af maar eigenlijk moesten we maar gewoon zien waar de Aziatische toeristen in drommen bij elkaar stonden met hun camera in de hand en daar was het te doen.

Eens de GOR verlaten en terug voorbij Melbourne gereden waren we op weg naar Sydney. Onze eerste stop hier was Lake Entrance, omdat dit een natuurpark zou zijn met heel veel mooie watervallen. Aangezien het hier al een tijdje niet meer had geregend, waren het enkel nog "vallen", het water daarbij was ver te zoeken Dus dan maar doorgereden de ochtend nadien richting Gipsy Point en Mallakoota, op een half uurtje rijden. Hier hebben we een leuke en afwisselende wandeling gemaakt door een bos, langs het strand en terug door een groot park, en onze eerste kangoeroe gespot! We zeiden eigenlijk nog net tegen elkaar dat we graag kangoeroes zouden willen zien (buiten de half open gereten beestjes langs de weg ... ), het werd wel tijd na meer dan een week Australië. Dan plots, tijdens ons getetter, viel onze mond open want daar stond een kangoeroe op 20 meter van ons. Ik dacht eerst dat het een standbeeld was, zo stil stond dat beest. Ik denk dat die even hard verschoot van ons als wij van hem. 2 stappen verder waren er nog 2. Dus wij super blij verder gewandeld en toen zagen we dat we gewoon in kangoeroewalhalla beland waren. Er zaten daar een stuk of 20 bij elkaar. Onze dag kon niet meer stuk :-)

Nadien nog een kleine tussenstop aan Jervis Bay, een strand met spierwit zand en een heldere zee. Hier lagen we rustig op het gras toen we ineens een aantal Aziaten (hoe kan het ook anders) met hun fototoestel zagen passeren en wild gebaren maakten naar elkaar. We dachten eerst dat ze een kangoeroe gezien hadden maar niets was minder waar. Daar lag een megavaraan een kangoeroe op te peuzelen. Ongelooflijk!

Voor we Sydney binnenreden zijn we nog een klein stukje inland gereden om het gigantische Blue Mountains National Park een bezoek te brengen. Toen we aankwamen zagen we niets, het was zo bewolkt en mistig. We zijn even een koffie gaan drinken in Katoomba zelf, het stadje aan de voet van het NP, en langs de toeristische infodesk aan de ingang van het park zelf om wat informatie te verzamelen over de mogelijke wandelingen. Toen we 10 minuten later buitenkwamen was het raar maar waar helemaal opgeklaard! We zagen de beroemde 3 Sisters! We hebben een klein vreugdedansje gedaan, zoals we dat zo goed kunnen :-)

De Blue Mountains liggen op ongeveer 2 uur rijden van Sydney en maken deel uit van de Great Dividing Range, de bergketen die langs de hele oostkust van Australië van noord naar zuid loopt. Dit fantastische natuurgebied, dat in 1959 uitgeroepen is tot nationaal park, staat niet voor niets op de werelderfgoedlijst. In dit gebied vindt je diepe ravijnen en steile rotswanden, watervallen, regenwouden en veel eucalyptus-bossen. De Blue Mountains heeft zijn naam te danken aan de eucalyptusbossen, waarvan de bomen een olieachtige substantie afscheiden die in het zonlicht de lucht een blauwe schijn geven. Dus hoe warmer, hoe blauwer ... Vie's logica. Tijdens onze wandeling hadden we een magnifiek uitzicht over de omgeving wanneer we op één van de vele uitkijkpunten in de Blue Mountains stonden. We hebben een wandeling van ongeveer 4 uur gedaan. Het begon met 900 trappen naar beneden, de slimmeriken onder ons weten ook dat als je die trappen naar beneden gaat, je ooit ook ergens terug 900 trappen naar boven moet. K heb genoeg gezegd zeker?? Deze work-out telde voor 3 dagen

Onze eerste week zat er alweer op... goed voor een hele hoop leuke herinneringen, vele hilarische momenten en gebeurtenissen en menig lachen, gieren en brulmomenten. Alsook werd er een nieuwe woordenschat ontwikkeld en spreuken ontstaan die enkel wij begrijpen (en waarschijnlijk ook alleen wij grappig vinden haha!)

De foto's volgen later, bij een ander "wifimomentje"

Dikke kus!

AussieVie X.

Christchurch

Eindelijk! Zullen misschien een aantal onder jullie denken ... ik weet het, ik ben al bijna een week in Australië maar ik heb hier ook weer zoveel te zien en te beleven dat ik mijn prioriteiten net iets anders heb gelegd. Terecht hé ;-)

Christchurch was dus mijn laatste stop alvorens ik NZ verliet. OH MY! 2,5 maanden al voorbij! Ge-vlo-gen! Ik zat met gemengd gevoelens in het vliegtuig want NZ was zo geweldig geweest voor mij, op zovele vlakken, dat ik het jammer vond hier al te moeten vertrekken. Wat zou Melbourne, mijn eerste Australische halte, en de rest van dit gigantische land me bezorgen? Wel, al even een tipje van de sluier... we leven in een prachtige wereld, het zijn wij zelf die het naar de kl*** doen!

Anyway. Ik moet eerlijk toegeven dat ik, alvorens ik aankwam in CC, ik wel wat vooroordelen had over deze stad. Hoe kon het nu zijn dat een stad 6 jaar na een aardbeving nog steeds niet terug heropgebouwd was?! Wel ... 2 redenen: de omvang van de aardbeving en geld. Het is een verzekeringskwestie geworden. Tot op vandaag wordt het straatbeeld overheerst door metalen hekken, oranje gekleurde kegels en aanwijzingsborden, constructies die gestut moeten worden en gebouwen die nog steeds worden afgebroken wegens instabiliteit. Er heerst chaos, chaos in een stad die voor een groot deel werd weggevaagd en nu heel hard werkt aan de heropbouw ervan.

Ze kregen hier een gigantische aardbeving te verduren in september 2010. De naschok ervan in februari 2011 was zo mogelijk nog heviger en eiste zijn tol. Ontelbare gewonden, 182 doden, historische en waardevolle gebouwen stortten in, huizen werden verwoest en straten scheurden open.

Ik heb het museum bezocht en een magazine gelezen over dit drama. Ik moet toegeven dat een klein gevoel van schaamte me overviel. Wij met onze vooroordelen ook altijd ... alweer een les ... Het greep me bij de keel en ik werd er heel stil van. Dit is jammer genoeg óók NZ. Er is een keerzijde aan de medaille van dit prachtige land en zijn wonderen der natuur...

De lokale bevolking bleef / blijft echter niet bij de pakken zitten en doet er alles aan om van deze stad een nóg beter Christchurch te maken! Doorheen de stad vind je vele herdenkingsplaatsen voor de slachtoffers en creatieve oplossingen voor de problemen die zich voordeden, zoals de opbouw van een winkelcentrum waar de winkels zich bevinden in kleurrijke containers, de aanleg van mooie pleinen en sociale ontmoetingsplaatsen en de bouw van een tijdelijk kerk in karton.

Tot zover mijn NZ's avontuur. Dankbaar en volledig onder de indruk verlaat ik dit land.

Ik transformeer me van Miss Kiwi naar Miss Aussie! :-)

Later!

Kus.

Mount Cook - Tekapo

Met een tas vol gezond eten, een beetje detoxen na een 10-tal dagen stadsleven kan geen kwaad, en mijn rugzak vol goede hoop leidt mijn weg me verder tot Mount Cook. (In het Maori: Aoraki, wat betekent "de berg die de wolken pakt"). Met die goede hoop heb ik het dan vooral over het hebben van een beetje mooi weer. Hoop doet leven zeggen ze ... Nu, in mijn geval was dat eerder een grap en een illusie denk ik dan. Hier mocht ik, voor de zoveelste keer, horen wat voor een slechte en vreemde zomer het wel niet is. Zo, hier zitten we dan aan de voet van de hoogste berg van NZ en een gebied waar best wel wat mooie wandeling gemaakt kunnen worden... Wie me kent weet dat ik het daar niet zomaar bij laat natuurlijk :-)

Na meerdere wandelpogingen die op niet meer uitdraaiden dan na een half uur te moeten terugkeren dacht ik dat het geluk dan toch aan mijn zijde stond. De hemel trok open en het zonnetje brak door! Snel mijn schoenen, die nog wat nat waren van die ochtend, en mijn jas aan en ik repte me naar buiten, vol goede moed ... Na anderhalf uur begon het te regenen en goed te waaien. Nog een half uur later viel het water met bakken uit de lucht en moesten we rukwinden van 70km/uur trotseren. Ik vond het toen nog wel grappig omdat we letterlijk van de kleine bruggetjes waaiden. Koppig als ik ben toch nog doorgewandeld ... Man-ne-kes! Heb ik me dat nadien even beklaagd! 2 uur later kwam ik verkleumd van de kou, nat tot op m'n onderbroek (allé ja, wat je een onderbroek kan noemen ten minste haha) en met een plas water in m'n schoenen terug aan in de lodge. Die vastberaden- en koppigheid, ik zal het nooit leren :-)

Een dag later werd trouwens het noodsein gegeven wegens de storm en werden we sterk aangeraden binnen te blijven. Tot zover mijn "hoop doet leven" :-)

Omdat het weer me hier dus niet mee zat heb ik ook best wat tijd gespendeerd in het Sir Edmund Hillary Museum en Planetarium. Hier toonden ze best interessante documentaires en films over de Melkweg en het sterrenstelsel, de "black holes", het plaatselijke rescueteam, en over de man die Mount Cook en omgeving als zijn oefenterrein zag alvorens hij de Mount Everest beklom. Deze man was Edmund Hillary. Niet alleen heeft hij als eerste de top van de hoogste berg in de Himalaya (en ter wereld) bereikt, ook heeft hij vele projecten gerealiseerd in Nepal. Projecten zoals het bouwen van scholen en een ziekenhuis, het aanleggen van een vliegveld, ... Tot op vandaag wordt hij hier nog beschouwd als een held.

Tot zover Mt. Cook, na 3 dagen had ik het hier wel gezien.

Na een mooie rit door de bergen en langs het blauwste meer dat ik ooit heb gezien, Lake Pukaki, kwam ik aan in Tekapo. Een klein plaatsje met nog zo een uitzonderlijk helder blauw meer. Het zonnetje scheen hier lekker en ik heb mijn wandelhartje terug kunnen ophalen. Een stevige klim van een uur tot de top van Mount John en nadien de wandeling en afdaling terug langs het meer. Heer-lijk!

PS.: na 4 dagen en menig schoendroogpogingen met de haardroger later waren mijn wandelschoenen nog steeds niet droog :-)

Zo, vandaag aangekomen in mijn laatste stop alvorens ik NZ verlaat en naar Australië vlieg - Christchurch.

Nieuw-Zeeland verlaat ... :-(

Tot snel, voor mijn laatste Kiwi-verhaal!

Kiss.

Queenstown

Owkay, 'k heb het al door ... emoday today ... Ik ben moe en dan ben ik wat emotioneel, net alsof je op een rollercoaster zit zo... je weet wel :-) Het ene moment kan ik huilen (vraag me niet waarom) en het andere moment ben ik super happy, beetje op en neer.

Als mijn geweldige vrienden dan nog eens van die toffe "hey, zie hoe leuk wij het hier hebben tijdens het uitgaan" foto's sturen, dan is het hek helemaal van de dam. Bende trutten en idioten, hahahaha!

Anyway, K ben aan het lullen ...

Queenstown!

Dit stadje was vroeger, in de 19de eeuw, één van de vele goudzoekerssteden. Vandaag staat het vooral bekend als dé avonturenstad van Nieuw-Zeeland en een geliefd ski-oord, met als de "The Remarkables" het favoriete skigebied.

Zoals ik reeds eerder vertelde is Queenstown het grote zusje van Wanaka. Hetzelfde maar toch net iets groter, wilder en zotter, maar daarom niet beter (voor mij). Ik vond Wanaka gezelliger, meer laid-back en niet zó toeristisch. Ja ik weet het, ik ben ook een toerist maar toch :-)

Ik heb hier vooral "the citylife" opgeslorpt, een aantal wandelingen gedaan naar o.a. The Queenstown Hills en een paar keer gaan rennen door de Queenstown Gardens, langs het meer naar het volgende dorp. Kwestie van de balans tussen calorieën verslinden en terug kwijt te geraken wat op pijl te houden ...

Ook heb ik een bezoek gebracht aan Arrowtown. Het is een klein en goed bewaard gebleven goud-mijnstadje op een half uurtje rijden van Queenstown. In 1862 ontdekte een groep mijnwerkers goud in de rivier. Na 1865 speelden ook de Chinezen hier een grote rol in de geschiedenis van dit dorp. In het Chinese dorp zie je nog enkele restanten van de huisjes. Het wordt hier ook wel weer overspoeld door busladingen (Aziatische) toeristen waardoor het misschien weer wat weg heeft van de Efteling :-) Soit, het had iets pittoresk, schilderachtige en romantisch met z'n oude authentieke houten huisjes en gebouwen. Ik waande me even terug in de tijd ...

Wat ik ook nog heel graag had willen doen hier maar niet aan ben toegekomen is de Ben Lomond Track. Ergens tussen het dansen, pie's, burgers, pizza's en ijsjes verorberen, en tequila verslinden door begon mijn lichaam het wat te begeven. Ik kreeg hier een waanzinnige migraine-aanval, met alles erop en eraan. Ik heb zowat een hele avond, nacht en dag in m'n bed gelegen ... Zo, dan heb ik die grote 6u durende wandeling/klim niet kunnen doen, maar dan staat hij lekker mee op mijn to-do lijstje voor als ik ooit terugkom naar NZ. Tot later Mr. Ben Lomond!

Ps.: K ben al terug ok hoor. Aan het genieten van een lekker tas koffie en heerlijke blues muziek in m'n oren, tijdens het schrijven van mijn verhaal aan Lake Tekapo :-)

Cheers!

X.

Dunedin

Eerst even vermelden dat mijn verhaallijn niet echt chronologisch verloopt. Na Wanaka ben ik naar Queenstown vertrokken, maar hier heb ik in een "split-shift" verbleven. Dus eerst een paar dagen Queenstown, dan naar Te Anau, terug Queenstown, nadien een paar dagen Dunedin, en nu weer een dagje Queenstown. Dus ik bezorg jullie eerst de Te Anau en Dunedin verhalen en als laatste Queenstown. Kwestie van een beetje mee te zijn met mijn geweldige logica hé ;-)

Duuus ... Dunedin!

Wat een heerlijke 2 dagen heb ik hier beleefd. Er is een cliché dat zegt dat hoe minder je verwacht, hoe beter het resultaat is. Ze zijn er om bewaarheid te worden ... Toen ik mensen vertelde dat ik naar hier zou komen waren de meningen verdeeld. De ene was laaiend enthousiast maar het merendeel was niet zo positief over deze stad. Ik dacht dus, laten we dat maar zelf even gaan uitzoeken! Een weekje later was ik onderweg naar "het Schotland van het zuiden" en dé studentenstad.

Dunedin, de Keltische naam voor Edinburgh, werd in 1848 gesticht door de Free Church of Scotland. Al kuierend door de stad wordt dit al snel duidelijk, gezien de Schotse architecturale invloeden die je terugvindt in de vele gebouwen en kerken.

Als dé studentenstad zijnde vond ik dat hier nogal weinig studenten rondliepen. Zo, gaan die flink naar de les dacht ik ... niet veel later kwam ik te weten dat het nieuwe semester nog niet terug gestart was. Vandaar dus de lege studentenstad! Áls de studententoevlucht terug begint scheelt dit toch zo een kleine 30.000 mensen. Was ik even blij dat ze nog vakantie hadden :-)

Desondanks de 4 uur durende busrit, heb ik hier een heerlijke eerste dag gehad. Allereerst had ik een zalige taxichauffeur. Grappige man en we hadden een tof gesprek. Aangekomen aan mijn hostel moest ik eigenlijk 14nzd betalen. Hij vroeg of ik een paar dollar munten had. Ik had 4 X 1nzd munten... dat was wel genoeg voor hem, omdat hij mij zo een toffe en eerlijke dame vond. Alweer een prachtig persoon ontmoet en een paar dollar bespaard voor een glaasje wijn. Mooi toch :-)

Ingecheckt in m'n hostel, daterend van 1870 en de voormalige bisschopswoning. Een erg mooi pand met een rijke geschiedenis en een gezellige en warme sfeer uitstralend.

Dan ben ik de stad een beetje gaan verkennen, naar het historische treinstation gewandeld, genoten van de mooie architectuur en op zoek gegaan naar de street art die hier te vinden is in een bepaalde wijk van de stad. Ik had er een soort zoektocht van gemaakt voor mezelf. Je moest overal om je heen kijken want de prachtige graffiti was op de grote gebouwen te vinden maar ook op muren in de kleinste en meest onverwachtte hoeken en straten. Ik voelde me net een klein kind en liep hier alweer rond met een "big smile" op m'n gezicht! Weet je nog mama, dat ik vroeger een graffitimuur op mijn kamer wilde? Dat bedoelde ik dus hé ... :-)

Voor de tweede dag had ik me gewaagd aan 1 van de georganiseerde bustours naar de Otago Peninsula. Een schiereiland met mooie stranden, groene heuvels en ruige rotsen waar de "bevolking" vooral bestaat uit zeeleeuwen, de erg zeldzame Yellow-Eyed Penguins, zeehonden, tientallen verschillende vogelsoorten, albatrossen, ... Eens op de bus werd ik vergezeld door 2 toffe gidsen die een heel erg aangename, entertainende en bijna poëtische manier van vertellen hadden. Het is een gave! Alsook door een aantal Amerikanen en nadien gebleken erg fanatieke vogelliefhebbers. De vele whooooo's, aaaaaarhhh's en oooh mhyy goood how amaaaaazing's waren amper bij te houden!

Met m'n verrekijker in de hand doorkruiste ik het Otago schiereiland :-)

It was one big happy animal family and I was a big happy girl!

Ik werd pas opgehaald om 15u30 dus had nog de hele ochtend / middag om naar de botanische tuinen te gaan en de universiteit te gaan bezoeken. De eerste uni van NZ en door zijn mooie architectuur zeker een bezoekje waard.

Dunedin staat zelfs in de "the Guinness Book of World Records", met de stijlste straat van de wereld, Baldwin Street!

Zo, geniet van de foto's en tot later maar weer!

Kus.